Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Op de zware momenten sta ik aan het eind van een klif . Met de keuze om te springen of me om te keren en weg te lopen van de diepte. Op de zware momenten kies ik springen in de diepte in het zwarte gat en dus nooit meer terugkeren. Maar nooit is een te groot en te overheersend woord. Ik ben bang voor nooit. Op dat moment word ik zwak en blijf ik staan. Nu zie ik wel dat het juist sterk is om niet te springen. Het is sterk om de verleiding te weerstaan en er mee proberen te leven. Veel mensen zouden voor springen kiezen en de mensen die het niet begrijpen zouden het egoïstisch vinden. Ik niet. Springen is een keuze, in hun ogen waren ze zo diep gezonken en waren van binnen al dood. Ze konden geen andere oplossing vinden. Het is triest maar ik begrijp het. Ze vinden het de beste keuze en denken niet alleen aan zichzelf. Zij denken ook dat het voor hun familie en vrienden beters is. Ik begrijp het. Ik heb er gestaan.‏ Daar heb ik gestaan, ik ben er geweest en heb het meegemaakt.

bron

Van kinds af aan was ik al zwaar op de hand, negatief en bang voor veel dingen zoals de dood, andere mensen en school. Het was een drama om mij na een vakantie weer naar school te sturen. Op mijn twaalfde, toen ik op de middelbare school zat, was dit geen leuke periode. Elke avond huilen, heel erg onzeker, veel thuisblijven en na school meteen mijn bed in en verder huilen. De sfeer in huis werd er ook niet beter op. Mijn ouders waren elke dag boos op mij en als dat klaar was waren ze boos op elkaar, waardoor mijn zusje zich weer buitengesloten voelde. En zo belandden we in een routine. Natuurlijk was ik niet elke dag zo. Ik had momenten dat ik dacht de hele wereld aan te kunnen en was op dat soort momenten hartstikke druk.

Mijn ouders probeerden mij natuurlijk te helpen, maar alles wat ze zeiden kwam niet binnen. Op een dag zeiden ze tegen mij dat ze een afspraak gingen maken bij een psycholoog. Ik ben gaan huilen, slaan en schreeuwen dat ik niet gek was, dat ik er niet thuis hoorde. Toch ben ik er naartoe gegaan, na een paar therapieën hadden ze gezegd dat ik een winterdepressie had. Ja, wat voor verstand heb je daar nou van op je twaalfde? Dus ben ik ermee gestopt.

Ik werd op school geholpen en langzamerhand ging het steeds ietsjes beter. Ik werd zelfverzekerder en natuurlijk kreeg ik een grote mond, deed dingen die niet mochten, maar niks hield me tegen. Toen ik naar het MBO ging heb ik weken van tevoren liggen huilen van angst voor de nieuwe school en nieuwe mensen. Natuurlijk is dat nergens voor nodig want wennen is wat je moet doen. Wennen aan alles wat nieuw is. Halverwege dat jaar ging het dramatisch naar beneden. Ik zat ik een zwarte put opgesloten. Een zwart monster dat op mijn hart hing en mij dingen niet wou laten voelen zoals liefde.

Ik voelde me alleen, had veel ruzie op school en thuis. Ik was 17 en heb mezelf weer naar Accare (kinder- en jeugdpsychiatrie, red.) gestuurd, want dit ging zo niet langer. Ik zat alleen maar in de stoel voor het raam naar buiten te kijken. Ik had nergens meer zin in en ging nergens naartoe. Na een maand of vier van die therapieën hadden ze besloten mij medicijnen (antidepressiva) te geven. Ik zag ook geen andere uitweg, want er zat geen verbetering in. Ik wilde weg uit de zwarte koude put. Ik wilde weer positief zijn, weer op straat durven lopen zonder bang te zijn wat andere wel niet van me zouden vinden. Ik wilde mezelf niet meer lelijk, dik en raar vinden. Ik wilde niet meer piekeren over dingen die nog niet eens gebeurd zijn maar waar ik me toch druk om maak. Ik wilde met mensen durven te praten. Ik was wel sociaal en zag er altijd vrolijk uit. Van de buitenkant. Van de binnenkant voelde ik me dood, alsof ik al een heel leven had gehad en alleen maar erge dingen had meegemaakt.

Maar ik ben 17, dacht ik nog. Nog maar 17 en nu al aan dat soort medicijnen. Achteraf heb ik er geen spijt van gehad. Ik ben nu een jaar verder en slik nu 40 mg en begon met 10mg. Ik heb me er bij neergelegd dat ik depressief ben, dat ik momenten heb waarin ik mezelf afschuwelijk vind mezelf haat en dat ik veel pieker. De pillen helpen me dingen makkelijker te doen. Ik heb veel te horen gekregen dat ik het niet moest doen want ik zou veranderen en dat wilden mensen niet. Terwijl ik zo iets had van… Ja en mijn gezondheid dan? Mijn leven? Ik ga niet zo verder leven omdat jij bang bent dat ik verander.

bron

Ik ben veranderd. In een positieve zin. Ik ben meer open naar anderen toe en ik geniet weer en mijn familie is weer een gezin geworden. En natuurlijk krijgen mensen met een depressie veel te maken met vooroordelen. Ze worden ook niet aangenomen omdat ze er nooit zouden zijn. Als ik dat hoor word ik boos en denk ik: 'En ik dan? Moet je mij nu zien, ik sleep mezelf er doorheen en mij zie je niet meer zielig doen en ik verdwijn niet meer onder mijn dekens.' Ik vind dat zulke mensen in een doos leven en niet verder kijken dan hun neus lang is. Dus besteed ik mijn aandacht ook niet meer aan dat soort mensen. Ik leef, ik heb mezelf gevonden en af en toe huil ik van geluk.

En voor de meiden die ook langer met een zwaar depressief gevoel lopen, ga met iemand praten. Je bent niet gek! Ik weet dat het waarschijnlijk niet tot je doordringt maar neem het van mij aan. Je komt er alleen maar sterker uit!

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.

Door Carmen