Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.
Ik zou een heel boek kunnen schrijven over mijn leven met mijn mama. Mijn mama was een prachtige vrouw. Ze deed alles voor mij en mijn broer. Ze miste echter 1 persoon in haar leven: Jimmy. Jimmy was haar eerste zoontje. Hij is op 2 jarige leeftijd overleden door leukemie. Dit heeft ze nooit kunnen verwerken.
Sindsdien ging alles steeds slechter en slechter. Ze begon te drinken en smoorde af en toe een joint. Dit leidde tot grote ruzies en een scheiding. Dit maakte alles nog erger. Ze dronk steeds meer en meer. Ik zat vaak alleen met mama en ik kon dit niet aan. Ik zag het probleem en verzette me er tegen. Ik werd boos in de hoop dat mama zou stoppen met drinken voor mij. Maar dit deed ze niet. De problemen bleven zich voordoen en uiteindelijk kreeg ze een bloedklonter in haar hersenen. Ze moest hiervoor pillen gebruiken, maar ze bleef ook drinken. Op het einde waren er zoveel ruzies dat ik het contact met mijn mama voor een stuk wilde verbreken.
Ik deed dit omdat ik wist dat ze dan uiteindelijk zou stoppen, want haar kinderen waren alles voor haar. Helaas heeft dit geen effect meer gehad. Op een dag zei m'n broer dat hij mama 18 keer had gebeld en dat ze niet opnam. Daarom ging hij toch maar eens langs. De bovendeur van haar appartement had ze op slot gedaan. Mijn broer kon niet binnen en dus stampte hij de deur in. Daar lag ze. Ze had bloed overgegeven. maar ze snurkte. In paniek belde mijn broer een vriendin van mama en de ziekenwagen. Hij belde mij om te zeggen dat hij naar het ziekenhuis ging maar dat alles wel goed zou komen. Dat mama waarschijnlijk in haar roes was, want de dag ervoor was er een evenement in het dorp en daar had ze waarschijnlijk gedronken. Ik verschoot er niet van. Dit zat er aan te komen. Maar het volgende telefoontje zag ik niet aankomen.
Mijn broer belde me. Hij vond het erg dat hij het zo moest zeggen maar ik werd opgehaald en moest onmiddellijk naar het ziekenhuis komen want mama had een hersenbloeding en had nog maar maximum 3 dagen te leven. Dat moment was zo raar. Aan de ene kant geloof je zoiets niet maar langs de andere kant voel je een steek in je hart. Toen ik in het ziekenhuis was ging ik naar haar toe. Het was zo onwerkelijk. Ze sliep gewoon. Mijn papa was net op vakantie en dus kwamen beste vrienden van hem ons opvangen. Samen gingen we naar de dokter. Hij vertelde ons dat mama aan beide kanten van haar hersenen een hersenbloeding had gehad en haar hersenen 1,5 cm waren opgeschoven. Opereren had geen zin. Ik vroeg of alcohol er iets mee te maken had. "Ja". Haar bloed was er zo door verdund dat alles erger was dan normaal.
Waarom geloofde niemand mij nooit als ik zei dat mama een probleem had? Dan had het opgelost kunnen worden? Maar daar wou ik me niet mee bezig houden. De hele nacht heb ik bij mama gezeten. Tot in de ochtend half 8. De momenten dat ze naar adem hapte werden steeds feller en meer beangstigend. De momenten dat er niks was, geen enkele adem, duurde steeds langer. Tot het moment dat het stille moment bleef duren. Ik barste uit in tranen. De momenten daarna waren vol ongeloof. Ik geloofde het niet. Telkens als ik mama haar lichaam zag, zag ik haar ademen. Maar dat was natuurlijk niet zo. De vrienden van papa vingen ons geweldig op, maar toch wilde ik dat papa terug was. Hij deed er alles aan om terug te komen. En stond er ook.
De week nadat mama gestorven was, was de zwaarste week ooit. De begrafenis van je mama of papa regelen is het zwaarste wat je ooit moet doen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik zal het nooit kunnen geloven. Het is nu nog geen twee weken geleden maar ik moest dit verhaal kwijt. Ik mis mama, ik hou van haar en zal haar nooit vergeten. Slaapzacht lieve mama.
Door Ruby