Heb jij een vriendje die jou doet stralen als je hem ziet? Weet hij je op je meest chagrijnige dag vrolijk te maken en krijg je geen genoeg van zijn knuffels? Girlscene wil er alles over weten! Love is in the air en lezeressen delen met ons de meest intieme verhalen. Ben je benieuwd naar bijzondere Vanlentijnsherinneringen? Lees dan snel verder!

Marije: Vorig jaar had ik de mooiste Valentijnsdag van mijn leven. Al een tijdje draaide een jongen uit m'n klas en ik om elkaar heen, terwijl we elkaar eigenlijk wel zagen zitten. Op Valentijnsdag vroeg hij na school of ik meekwam naar het parkje naast onze school. Toen we daar aankwamen (hand in hand gelopen!) lag er een kleed, met allemaal lekkere dingetjes: broodjes, muffins, cake, appeltaart en een fles cola. Er lagen allemaal rozenblaadjes omheen. Het was het liefste en mooiste wat er ooit voor me gedaan is! Daar zittend vertelde hij me, met rode wangetjes, dat hij me al een tijdje zag zitten en hoopte dat ik hetzelfde voelde. Natuurlijk deed ik dat. Hierna al helemaal! Het was een ontzettend gezellige middag en we eindigden uiteindelijk zoenend in zijn huis, aangezien het behoorlijk koud was. Hierna zat het helemaal goed tussen ons en we zijn nu bijna een jaar heel gelukkig samen!

Bron: Tumblr

Channa: Ik was al de hele dag benieuwd wanneer mijn cadeautje of kaart zou komen van mijn vriendje, maar 's middags had hij er nog niets over gezegd. Toen ik mijn vriendje ernaar vroeg, zei hij dat hij niets had gekocht. Ik voelde me de hele dag een beetje teleurgesteld en dit leek niet de Valentijnsdag te worden, waar ik me op had verheugd. Vooral ook omdat hij zei dat we niets speciaal gingen doen. Na school nam hij mij opeens mee naar zijn lege huis, waar een kaart, een film en een doos chocolade klaarstond en waar hij zei dat hij van me hield. Omdat ik het niet had verwacht, vond ik dit echt de mooiste Valentijnsdag die ik ooit had meegemaakt. Ik heb hier ook van geleerd dat ik wat meer geduld moet hebben! 

Bron: Facebook

Anna: Ik ben al op jonge leeftijd moeder geworden. Op mijn zeventiende scharrelde ik wat rond en op mijn achttiende werd mijn lieve zoon Edian geboren. Mijn ouders waren natuurlijk niet ontzettend blij, maar ze doen wat ze kunnen om mij zo goed mogelijk te helpen. Inmiddels werk ik vier dagen in de week: twee dagen vanuit thuis en twee dagen op locatie. Mijn ouders passen een dag in de week op en de andere dag gaat Edian naar de opvang. De vader is uit beeld. Ik doe wat ik kan voor mijn kind en ik doe mijn best, zodat het hem aan niets ontbreekt. Ik heb veel voor dit leven op moeten geven. Ik rook niet meer, ga zelden uit en had eigenlijk even geen behoefte aan een man. Nou ja eentje, maar die is dus nog niet eens zindelijk.

Zeven maanden geleden kreeg ik weer wat contact met een ex-vriendje van de middelbare school. Hij was toentertijd ook mijn buurjongen en hij kon altijd goed met mijn ouders overweg. Destijds hadden we het leuk, maar we waren ook jong en om de een of andere reden ging het uit. Hij gaf al vrij snel aan dat hij nog steeds gek op mij was. Ik voelde mezelf natuurlijk ontzettend gevleid, maar was ook bang. Edian kan geen man gebruiken die er op het ene moment is, maar het volgende moment gewoon wegloopt. Primo, ja zo heet hij, wist mij te verrassen op Valentijnsdag. Hij had een plan met mijn ouders bedacht. Al vroeg in de ochtend stond mijn vader op de stoep om op Edian te passen. Mijn moeder wilde namelijk graag met mij wat in de stad eten, om even lekker ontspannen bij te kletsen. Ik stapte blij bij mijn moeder in. Ze reed echter niet naar de stad, ze kwam niet eens in de buurt! We gingen naar een meer in de buurt.

Eenmaal aangekomen zei ze dat ik uit moest stappen en een kleine vijfhonderd meter naar rechts moest lopen. Ik was ontzettend zenuwachtig en wilde eigenlijk uit nervositeit boos worden, maar ik deed het toch. Eenmaal aangekomen zag ik overal vuurfakkels branden met in het midden eten. Pizza. We kunnen hoog en laag springen, maar dat is mijn lievelingseten. Primo wist het nog van vroeger. Hij kwam naar me toe en vertelde me dat hij niets liever wilde dan opnieuw mijn vriendje zijn. Hij zou net zoveel van Edian als van mij houden en dat doet hij nu, vijf jaar later, nog steeds. Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen gezin heb. Misschien niet op de normale manier, maar ik ben gelukkig. Valentijnsdag is voor mij inmiddels belangrijker dan Sinterklaas of Kerst. Het is voor mij de dag dat ik weer plezier en geluk kreeg:) 

Bron: Tumblr

Nadeche: Drie jaar geleden had ik een gruwelijke hekel aan Rick, mijn huidige vriendje. Hij was de populaire jongen van de klas en moest iedereen daar de gehele dag aan herinneren. Ik vond hem ook ontzettend onvriendelijk tegen minder geliefde leerlingen. Had je een raar kapsel? Dan zorgde hij ervoor dat de hele klas je zou uitlachen. Was je verlegen, dan was je vast dom enzovoorts. Ik was niet populair, maar ik kon wel met de meeste klasgenoten en andere leerlingen overweg. Ik was ook maar zelden zijn pispaaltje. Op zijn vijftiende werd Rick ziek. Geen verkoudheid of zo, maar botkanker. Van het een op het andere man was die grote, stoere jongen ontzettend kwetsbaar. Je zou verwachten dat iedereen hem in de kou zou laten staan, omdat hij nooit aardig was geweest. Maar dat was niet zo; op dat moment ga je realiseren wat echt belangrijk is.

Rick ging een periode tegemoet waarin hij vaker thuis en in het ziekenhuis was, dan op school. Ik weet niet waarom, maar ik ging graag af en toe even bij hem langs. De ene keer met huiswerk, de andere keer met een boek of film en weer andere keren ging ik gewoon wat kletsen. Ik merkte dat Rick eigenlijk heel vriendelijk, rustig en ook begripvol was. Ik heb hem dat ook gezegd; ik vond hem veel leuker dan dat ik ooit had verwacht. Die week erop, op Valentijnsdag, kwam Rick naar school. Hij zag er ziek uit, maar iedereen begroette hem alsof de sterkste en stoerste jongen terug was gekomen na een enorme veldslag. In de les Beeldende Vorming vroeg Rick aan de leraar of hij een paar minuten wat mocht zeggen. Wat hij op dat moment deed, vond ik geweldig. Hij bood ons allemaal zijn excuses aan. Hij besefte dat hij lange tijd gemeen was geweest en niet het goede voorbeeld had gegeven aan anderen. Hij had wat bloemen voor de grootste pispaaltjes en bood hen ook individueel zijn excuses aan. Verder bedankte hij ons allemaal voor onze steun. We mochten trots zijn op ons; als klas!

Daarna kwam hij naar mij toe, hij had één roos, een kaart en een knuffel (uit het ziekenhuis). Hij bedankte me voor de leuke gesprekken en gezellige bezoekjes. Of ik misschien zijn vriendinnetje wilde zijn? We zouden de date snel hebben, zodra hij beter was. Ik heb natuurlijk JA gezegd. De hele klas was daarna zo emotioneel! We konden eindelijk als groep over onze angsten praten. Inmiddels is Rick één keer beter geweest, maar de kanker is terug. We zijn nog steeds een stel en we genieten iedere dag van elkaar. De middelbare school ligt achter ons, maar we hebben nog steeds veel contact met vrijwel alle klasgenoten. Ik hou zoveel van Rick en iedere Valentijnsdag doen we weer iets leuks om ons daaraan te herinneren.

Bron: Tumblr

Hebben jullie ook zo genoten van de Loveseat-serie? Wij wel. Sommige verhalen ontroerden ons en anderen gaven ons het gevoel van herkenning. Aan de reacties kunnen we afleiden, dat jullie ook de Loveseat waarderen. Helaas kregen we niet veel reacties van lezeressen. Daarom was het vaak moeilijk om deze rubriek met goede verhalen te vullen. We publiceren liever goede, dan saaie of slechte artikelen en vandaar dat dit de laatste keer Loveseat is. Hopelijk hebben jullie ervan genoten dames. Hebben jullie misschien ideeën voor een nieuwe rubriek? 

Heb jij nog een bijzondere Valentijnsherinnering en wat vonden jullie van de Loveseat? 

Door: Janet