Heftig verhaal

Als een meisje van twaalf jaar had ik veel vriendinnen. Ik had een top familie en mijn broertjes en zusjes waren ook heel aardig. Elke dag ging ik wel iets leuks doen na schooltijd. In de zomervakantie ging ik met mijn gezin op vakantie. De eerste week was geweldig, ik kende de buurt al goed. Ik sprak goed Turks, omdat mijn familie daar ook deels vandaan komt. Op een dag besloot ik een keer met mijn broertje te gaan hardlopen, maar dit ging mis. Hij wilde per se een andere route doen langs een saaie weg, en ik wilde precies de andere kant op. We besloten allebei onze eigen kant op te gaan, en dan elkaar weer te spreken als we thuiskwamen. Maar ik sprak hem nooit meer… Een half uur later besloot ik hem te zoeken. Ik had al een idee dat er iets mis was gegaan. En daar lag hij, in de berm langs de weg. Een Turkse man zei dat hij er niet op tijd bij was. Later bleek dat hij een hartaanval had gekregen.

Lees ook:
Heftig verhaal: ‘De pijn was zo heftig dat ik niet meer kon focussen

Mijn familie was woest. Ik snap het wel, ik had gewoon met mijn broertje mee moeten gaan, achteraf. De vakantie was gelijk ten einde. Thuis wilde mijn familie me nooit meer zien, mijn vriendinnen wilde ook niks meer met me te maken hebben. Volgens hen was ik een moordenaar, die een leven van iemand kon redden maar dit niet had gedaan. Op dat moment was ik nog maar twaalf jaar oud. Toch was er iemand die me wilde opvangen met haar familie. Ze is een echte goede vriendin voor me geworden en niemand gaat ons nog breken. Ik heb er helaas nog wel elke dag last van, het is iets om nooit meer te vergeten.