Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen.

Ik had een normaal gelukkig leven, totdat mijn ouders gingen scheiden. Dit gebeurde toen ik 9 jaar was. De keuze waar ik ging wonen was snel gemaakt, dit kwam omdat ik eigenlijk altijd al een moederskindje ben geweest. Of dit bewust was, dat weet ik niet. Zoals bij de meeste gezinnen die gaan scheiden gingen mijn broer, zus, en ik eerst bij mijn moeder wonen. Om het weekend gingen we naar mijn vader om daar te logeren. Mijn broer en zus bleven er wel het hele weekend, maar ik ging ‘s ochtends vroeg gelijk weer naar mijn moeder. Waarom dat weet ik eigenlijk niet, ik denk uit medelijden voor mijn moeder.

Een aantal jaar nadat we bij mijn moeder woonde, ging het daar steeds slechter. Mijn moeder was alcohollist, en dit zorgde voor conflicten. Dit was de reden dat mijn broer en zus naar mijn vader zijn verhuisd, ik bleef als enige over bij mijn moeder. Ik wilde haar niet in de steek laten. Vanaf dit moment ging het alleen maar slechter, zowel met mij als met mijn moeder. Ik was ongelukkig. Op school kon ik geen aansluiting vinden doordat al mijn vriendinnen naar de HAVO gingen en ik naar het VMBO moest. Ja, daar zat ik dan eenzaam in een klas zonder vriendinnen. Ook kreeg ik af en toe opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd over mijn gewicht, ik was namelijk niet echt de slankste. Dik wil ik het niet noemen, maar stevig was het zeker.

Bron: Tumblr

Vanaf dat moment begon ik af te vallen. Heel onschuldig, gewoon een paar kilo eraf. Ik leefde sindsdien steeds meer in mijn eigen wereldje, net als mijn moeder. Elke keer als ik thuis was, was ik benieuwd in welke staat ik mijn moeder nu weer zou aantreffen. Zou ze weer dronken zijn? Ik ging thuis op zoek naar flessen drank om dat vervolgens te verstoppen, niet veel kinderen kunnen op 12 jarige leeftijd zeggen dat ze flessen wijn in de slaapkamer hebben staan. Ik verstopte de drank voor haar zodat zij het niet op zou drinken, maar zij verstopte de drank voor mij zodat ik het niet door zou hebben dat ze zou drinken.

Eén beeld blijft voor altijd bij me.. Mijn moeder, dronken op de grond, weinig kleren aan, en in haar eigen urine. Praten kun je op zo’n moment niet meer met haar, dat weet ik nu uit ervaring. Vaak genoeg heb ik haar gezegd dat het zo niet verder kon en dat ze hulp moest zoeken. Het enige wat er dan uit komt is dat het allemaal mijn schuld is geweest, dat ik me nergens mee moet bemoeien, en wat ze heel vaak heeft gezegd; dat ik op moet rotten. Ze heeft me zelfs een keer letterlijk het huis uitgezet. Dat doet pijn, nu nog, al is het een paar jaar later.

Bron: Instagram

Alcohol was overigens niet het enige probleem bij mijn moeder. Urenlang zat ze ‘s avonds te chatten achter de webcam met vreemde mannen, onder het genot van een paar flesjes wijn natuurlijk. Dit deed ze vaak met de muziek heel hard, en ze had zo haar favoriete nummers. Als ik die liedjes nu weer hoor word ik gelijk weer aan alles herrinnerd. Het bleef ook niet alleen bij chatten. ‘s Nachts kwamen er vreemde mannen langs voor mijn moeder, en ‘s ochtends voordat ik naar school moest gingen ze weer weg.

Mijn slaapkamer zat naast die van mijn moeder, dus de geluiden kreeg ik tot in de details mee. Ik weet nog goed dat ik iedere nacht doodsbang met mijn knuffeltje in bed lag, hopend dat het snel afgelopen was. Er zijn zelfs nachten geweest dat ik ‘s nachts in mijn pyjama naar buiten ging om een stukje te fietsen. Gewoon om weg van huis te zijn. Op een gegeven moment ging het hard achteruit met mijn gezondheid, ik had extreem ondergewicht en moest iedere week onder controle bij de kinderarts. Hier werd naast mijn eetstoornis ook een depressie gediagnosticeerd. In 3 jaar tijd ben ik 3 keer opgenomen geweest in een eetstoorniskliniek en 2 keer in het ziekenhuis.

Bron: Facebook

Mijn doel was hier voornamelijk eten, en aankomen. Praten deed ik niet, ik dacht dat alles wat ik zou zeggen tegen me gebruikt zou worden. En dat zou er voor zorgen dat ik alleen maar langer van huis zou blijven. Sinds het voorjaar 2010 ben ik weer officieel thuis. Thuis is nu niet bij mijn moeder, maar bij mijn vader. Dit was één van de voorwaarden van de kliniek, anders mocht ik niet naar huis toe. Het is een hele tijd goed gegaan thuis, ik at weer goed, had een gezond gewicht, en ondernam weer dingen met vriendinnen. De laatste paar maanden gaat het alleen weer bergafwaarts.

Ik ben erg depressief, weer een paar kilo afgevallen en kan de hele dag door huilen en dat terwijl ik niet eens weet waarom. Ik vermijd sociale contacten omdat ik geen aansluiting bij ze zie. Ik voel me ook niet op me gemak bij anderen mensen. Constant vergelijk ik mezelf met iedereen die ik tegen kom, en telkens kom ik weer tot conclusie: zij is mooier, zij is slimmer, zij doet dit beter etc. Dat zorgt er voor dat ik me alleen maar onzekerder en ongelukkiger ga voelen. Dit jaar doe ik ook eindexamen HAVO, en dat brengt heel veel stress met zich mee. Ik wil het zo graag goed doen, ik wil me bewijzen, ik wil laten zien dat ik ook ergens goed in ben en niet alleen maar faal in dingen.

Bron: 9images

Ook het nadenken over de vervolgopleiding is lastig, dit komt omdat ik nog niet naar de toekomst durf te kijken, omdat ik nog geen toekomst voor mij zie. Of daar ooit verandering in gaat komen? Ik weet het niet. Ergens hoop ik het wel, maar ik zie het niet snel gebeuren. De laatste tijd denk ik dagelijks dat het leven voor mij op deze manier niet hoeft. Ik verlang naar rust, geen moeilijke keuzes, en naar dood zijn.. Maar ik geef het nog niet op, ik krijg snel weer hulp. Op dit moment is de huisarts bezig om mij door te verwijzen naar een GGZ-psycholoog en een EMDR-therapeut voor het verwerken van mijn verleden. Ik ben van plan om deze hulp beter te benutten dan dat ik deed in de kliniek.

Ik moet praten en angsten aangaan om weer echt te kunnen leven. Ik moet weer kunnen genieten van dingen. Dat is mijn doel, daar ga ik aan werken. En wie weet ziet de toekomst er toch nog rooskleurig uit voor mij. Overigens gaat het mijn moeder weer goed. Ze drinkt nu al 1,5 jaar niet meer en ik ga nog vaak bij haar op bezoek. Zij heeft een diep dal gekend en is er gelukkig weer uit gekomen. En nu is het mijn beurt.

Wil jij ook graag jouw heftige verhaal of leven met delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: 'Heftig verhaal of Leven met'.